«Στα live γίνεσαι ένα με το  κοινό, ένα με τους μουσικούς που παίζεις… χάνεσαι, ταξιδεύεις. Είναι κάτι πολύ απελευθερωτικό και λυτρωτικό!» ΜΑΓΔΑ ΒΑΡΟΥΧΑ (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ)

Την Πέμπτη 16/01/25 είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε στο στούντιο του Favela Radio και την εκπομπή μας “Ακουστικά Πορταίτα” μια εξαιρετική τραγουδίστρια, στιχουργό, συνθέτη… ο λόγος για την αγαπημένη μας Μάγδα Bαρούχα! Mαζί της ο εξαιρετικός μουσικός και συνεργάτης της James Μπασδάνης (θα υπάρξει ξεχωριστό αφιέρωμα για αυτόn τον ήρωα!). Με τη Μάγδα κάναμε μια πολύ όμορφη συζήτηση και φυσικά παίξαμε on air αγαπημένα τραγούδια και διασκευές. Μπορείτε να ακούσετε στο Spotify το podcast και το live (ακούς ΕΔΩ)

 

Μάγδα με αφορμή το νέο έτος, έχεις βάλει κάποιο στόχο για το 2025; Είτε προσωπικό είτε μουσικό;

Κάποτε έβαζα στόχους τους έγραφα κιόλας στο ημερολόγιό μου. Τα τελευταία χρόνια όμως  έχω σταματήσει να είμαι τόσο ψυχαναγκαστική τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι και νιώθω πως ό,τι στόχους έχω βάλει τα προηγούμενα χρόνια έχουν γίνει τώρα σιγά σιγά. Βασική μου επιθυμία είναι οι άνθρωποί μου να έχουν την υγεία τους, να περνάμε όμορφα, να εξελισσόμαστε και το ένα θα φέρει το άλλο. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, θέλω να είμαστε καλά και πάμε βήμα-βήμα, μέρα-μέρα να κάνουμε όμορφα πράγματα. Άλλωστε για τον κάθε άνθρωπο τι εστί στόχος και πότε θα τον θέσει είναι ξεκάθαρα δική του επιλογή. Πιστεύω θα ήταν όμορφο να κοιτάμε που θέλουμε να πάμε. Γιατί υπάρχει και το άλλο πας εκεί που κοιτάς.

 

Ακούσαμε πριν το «Μυρίζει Βροχή», ένα πανέμορφο τραγούδι σε μουσική και στίχους δικούς σου, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς εμπνέεσαι για να γράψεις ένα τραγούδι;

Να σου είμαι ειλικρινής δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία. Άλλες φορές μου έρχεται μια μελωδία την τραγουδάω, την ψιθυρίζω, την γράφω κάπου και μπορεί να λέω κάποιον στίχο αλλοπρόσαλλο χωρίς να έχει κάποιο νόημα. Πάνω σε αυτή τη μελωδία θα γράψω το στίχο που ταιριάζει. Υπάρχουν όμως τραγούδια που έχω γράψει πρώτα το στίχο και μετά πήγα και έγραψα τη μουσική που νομίζω ότι ήταν κατάλληλη για αυτούς τους στίχους. Υπάρχουν και φορές που έχω γράψει και τραγούδια «μια και έξω».

 

Πες μας ένα τέτοιο τραγούδι…

Ένα τέτοιο τραγούδι είναι το «Κυλάς». Πήρα κιθάρα, έπαιξα και μου βγήκαν οι στίχοι αβίαστα μαζί με τη μελωδία (σε λίγα τραγούδια δικά μου έχει συμβεί αυτό, αλλά έχει γίνει).  Βέβαια ήταν σχεδόν «μια κι έξω» καθώς επέστρεψα μετά από κάποια χρόνια στο τραγούδι και το ολοκλήρωσα αλλάζοντας πολύ λίγα πράγματα. Και θεωρώ ότι ένα τραγούδι μέχρι να βγει, να κυκλοφορήσει πάντα θα δουλεύεις πράγματα.

 

Υπάρχουν άμεσα σχέδια για κάποιον δίσκο, κάποιο single; Έχουμε να περιμένουμε κάτι άμεσα;

Ετοιμάζουμε πάρα πολλά πράγματα. Τώρα σύντομα είναι να κυκλοφορήσει μια διασκευή στο «Χαρικλάκι» που την έχουμε ετοιμάσει με τον James εδώ και κάνα δίμηνο. Είμαστε σε διάφορες συζητήσεις, είναι κι άλλες συμμετοχές, κι άλλες διασκευές…

 

Ποια είναι η γνώμη σου για την «ψηφιοποιήση» της μουσικής; Και πόσο βοηθάει εσάς τους καλλιτέχνες όλο αυτό;

Αρχικά με το χρόνο δεν μπορούμε να τα βάλουμε. Ωστόσο, όταν υπάρχει η ευχέρεια μέσα από τις πλατφόρμες να βρεις νέα τραγούδια και νέους τραγουδιστές είναι πολύ καλό! Δίνεται μια ευκαιρία ίση σε όλους να βγάλουν κάτι και να το προωθήσουν. Τώρα εγώ προσωπικά θα ήθελα να βλέπω περισσότερους δίσκους, περισσότερα βινύλια που βγαίνουν ξανά στη μόδα. Βέβαια αυτό δεν είναι τόσο κερδοφόρο για τις εταιρείες αν μιλήσουμε για το εμπορικό κομμάτι καθώς δεν θα μπει εύκολα ο άλλος στη διαδικασία να ψάξει δίσκους και να τους αγοράσει. Εγώ προσωπικά σε δίσκο ολοκληρωμένο ξανά θα φροντίσω να είναι ένα υλικό που θα μπορεί κάποιος να βρει και στα δισκοπωλεία (και με δικά μου έξοδα γιατί μου αρέσει να έχω το υλικό στα χέρια μου).

 

 

Θα ήθελα να πάμε λίγο στα live, εκεί που τα πράγματα είναι πιο άμεσα και αυθόρμητα. Εκεί που υπάρχει αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο, εκεί που μπορεί να γίνουν κάποια λάθη. Πώς το βιώνεις όλο αυτό;

Είναι μια ιδιαίτερη συνθήκη όπου φεύγεις από το σώμα που ήσουν πριν μια ώρα όταν δεν τραγουδούσες και έκανες οτιδήποτε άλλο που επιβάλλει η καθημερινότητα και είσαι σε μια κατάσταση «έκστασης» να το πω.  Έτσι μ ’αρέσει να είμαι στα live. Γίνεσαι ένα με το  κοινό, γίνεσαι ένα με τους μουσικούς που παίζεις… χάνεσαι, ταξιδεύεις. Είναι κάτι πολύ απελευθερωτικό και λυτρωτικό! Γιατί εκφράζεσαι και η μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης απενεχοποιημένος. Είναι ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα το οποίο έχει το πλεονέκτημα να μπορείς να το επικοινωνείς με τον κόσμο που είναι από κάτω. Αυτό για μένα είναι επιτυχία. Και παράλληλα δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα αν αυτό καταφέρνεις να το έχεις και με τους ανθρώπους που είσαι πάνω στη σκηνή γιατί δεν είσαι μόνος σου φυσικά σε αυτήν. Περνάει η ώρα και δεν το καταλαβαίνεις.

 

Θυμάσαι κάποια τέτοια συγκεκριμένη στιγμή;

Έχει τύχει να είμαστε σε συναυλία με τον Τζειμς στα Λιπάσματα για τον Παύλο Φύσσα και δεν καταλάβαμε για πότε πέρασε η ώρα! Είχαμε παίξει δέκα τραγούδια και δεν το είχαμε καταλάβει. Μακάρι όλοι μας λοιπόν να καταφέρουμε να το ζήσουμε όλο αυτό είτε ως καλλιτέχνες είτε ως ακροατές.

 

Και θεωρώ ότι αυτό είναι και το μαγικό στα live. Αυτή η ενέργεια μεταξύ καλλιτέχνη κοινού η οποία επισκιάζει και το οποιοδήποτε λάθος.

Εντάξει λάθη θα κάνουμε. Δεν είμαστε CD, αλλιώς θα παίζαμε πλειμπάκ. Και αυτό είναι και το όμορφο, και λάθος θα κάνεις στο στίχο, θα σου φύγουν και κάποιος νότες και κάτι μπορεί να ξεχάσεις, αυτή όμως είναι και η ομορφιά του πολλές φορές.

 

Πόσο σημαντικό είναι να έχεις μια «ομάδα» στο πλευρό σου και να είστε και κάτι ακόμα πέρα από συνεργάτες;

Είναι το πιο σημαντικό πιστεύω να έχεις «όμορφους» ανθρώπους κοντά σου (όχι μόνο στη μουσική γενικότερα στη ζωή σου), να υπάρχει αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμός και να είναι και καλοί φυσικά σε αυτό που κάνουν για να μπορέσουμε όσο το δυνατόν γίνεται να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα. Εγώ τους ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί τους αντιμετωπίζω ως οικογένεια, έτσι τους βλέπω αλλιώς δεν μπορώ να συνεργαστώ. Αν με κάποιον δεν έχω αυτήν την επικοινωνία, αυτή τη σύνδεση… δεν μπορώ να αποδώσω, δεν μπορώ να αφεθώ, να τραγουδήσω και να βιώσω κάτι παρέα με εκείνους.

 

Έχεις γράψει ένα τραγούδι στο δίσκο σου «28 και κάτι» το οποίο ερμηνεύεις μαζί με το Χρήστο Θηβαίο…

Ναι πού αγαπημένο μου τραγούδι του οποίου έχω αλλάξει το στίχο πια, στα live λέω πλέον «Αν δε γεράσουμε μαζί» και όχι «Δε θα γεράσουμε μαζί» γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ πιο αισιόδοξο και δίνει έναν τόνο ελπίδας. Οπότε και με το Μπάμπη Στόκα πέρυσι και με το Χρήστο Αδαμόπουλο που παίξαμε φέτος μαζί τους είπα παιδία ξεχάστε τι λέει ο στίχος το τραγούδι είναι «Αν δε γεράσουμε μαζί»

 

Μιας και αναφέραμε τον Χρήστο Θηβαίο και τον Μπάμπη Στόκα, δύο εκπληκτικούς καλλιτέχνες, που έχουμε όλοι μας ακούσματα τους στο μυαλό μας. Πως νιώθεις λοιπόν που μπαίνεις στο στούντιο να ηχογραφήσεις τραγούδι μαζί με το Χρήστο Θηβαίο και μάλιστα ένα τραγούδι σε δική σου μουσική και στίχους;

Εγώ στο Χρήστο Θηβαίο είχα και έχω τρομερή αδυναμία. Θεωρώ ότι έχω επηρεαστεί πάρα πολύ κυρίως στον τρόπο ερμηνείας. Οπότε τότε η στιγμή ήταν πάρα πολύ έντονη και συγκινητική. Ήταν ανέλπιστα θετική εξέλιξη γιατί δεν ήταν να το ερμηνεύσουμε μαζί, δεν ήταν καν το τραγούδι αυτό να γίνει ντουέτο. Και θυμάμαι όταν είχε έρθει στην παρουσίαση του δίσκου να το ερμηνεύσουμε μαζί, είχα χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου… Στιγμές που λες οκ, ένα από τα όνειρα σου έχουν γίνει πραγματικότητα, γιατί ήταν όνειρο μου να τραγουδήσουμε μαζί με το Χρήστο Θηβαίο… πόσο μάλλον να πει τραγούδι μου!

 

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ερμηνευτής και θα ήθελες να συνεργαστείς επί σκηνής μαζί του;

Το έχω δηλώσει άπειρες φορές και πιστεύω δε θα αλλάξει αυτό ποτέ… είναι η Χαρούλα Αλεξίου. Θεωρώ κάθε τραγουδιστής θα έχει όνειρο να τραγουδήσει ή να συνεργαστεί με τη Χαρούλα. Είναι μια γυναίκα που είναι πρότυπο και ως ερμηνεύτρια, ως συνθέτης, ως στιχουργός αλλά το βασικότερο ως άνθρωπος. Αν δει κάποιος την ιστορία της θα καταλάβει ότι δεν είναι τυχαία αυτή η γυναίκα που είναι για όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Και να πούμε ότι έχει γράψει και πάρα πολλά τραγούδια που δεν έχει πει εκείνη. Τέλος, θεωρώ ότι όταν έχεις μάθει όλη σου τη ζωή να τραγουδάς και να αυτό να είναι η ζωή σου είναι αρκετά δύσκολο να χάνεις σιγά σιγά τη φωνή σου. Ωστόσο, είναι ένας τρομερά δυνατός άνθρωπος και έχει βρει έναν τρόπο να είναι μέσα στην καθημερινότητά μας και στις καρδίες μας ξανά και με τα τηλεοπτικά της κατορθώματα. Και είναι αυτό που λέμε ότι άμα έχεις ταλέντο, άμα έχεις «άστρο» αυτό είναι κάτι που θα το κουβαλάς πάντα από πάνω σου!

 

Μάγδα, καλλιτεχνικά σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις;

Σε αυτή που είμαι τώρα είμαι μια χαρά για να σου είμαι ειλικρινής. Δε θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού, γιατί κάτι κέρδιζα αλλά και κάτι θα έχανα. Θα ήθελα και θα ήμουν ευγνώμων να λειτουργούσε λίγο περισσότερο υπέρ του καλλιτέχνη η μουσική βιομηχανία κάτι που συνέβαινε μέχρι το ’90 βαριά μέχρι το ’00. Δεν είμαι εκεί, δεν έχω ζήσει εκεί. Ωστόσο, θα μπορούσα με κάποιον τρόπο να «κρύβομαι» στην εκάστοτε εποχή που θα ήθελα και να εμπνευστώ. Οπότε είμαι καλά εδώ που είμαι και δεν θα το άλλαζα.

 

Πρόσφατα έχει κυκλοφορήσει ένα πολύ όμορφο single σου το «Κυλάς» , το οποίο όμως απ’ ότι πληροφορήθηκα η αρχική του εκδοχή ήταν διαφορετική από αυτή που κυκλοφόρησε.

Πάρα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι. Είναι ένα από τα τραγούδια που είχε απίστευτη ροή όταν το έγραφα, το έδωσα εδώ στον Δημήτρη (aka James Μπασδάνη) και έκανε τις μετατροπές του, πολύ ωραίες… ραδιοφωνικές! Αλλά εγώ το είχα γράψει λίγο διαφορετικά.

 

Σε αυτό το τραγούδι υπάρχει κάτι από πίσω;

Κάτι υπάρχει. Δεν νομίζω πως έχω γράψει κάτι που δεν υπάρχει από πίσω ιστορία έστω και μικρή. Αυτό το τραγούδι το έχω γράψει αρκετά χρόνια πριν (τουλάχιστον το πρώτο μέρος) και τότε γράφαμε κάποια ορχηστρικά τραγούδια για φιλανθρωπικούς σκοπούς με τη Ματούλα Ζαμάνη. Και μου είχε βγει αυτό το τραγούδι, της λέω αντί για το ορχηστρικό μου  βγήκε αυτό. Της άρεσε πάρα πολύ της Ματούλας. Μέσα έχει στίχους που εμένα προσωπικά με εκφράζουν πάρα πολύ, χαρακτηρηστικά

¨Κυλάς, μέσα στις φλέβες μου κυλάς, πιο αργά, και από τον χρόνο που μου παίρνει να ξεχάσω…»

Είναι κάποιοι στίχοι που δεν μπορείς να τους περιγράψεις αλλά σε εκρφράζουν πάρα πολύ. Το τραγούδι αυτό λοιπόν το είχαν γράψει άνοιξη και το καλοκαίρι εκεί που διάβαζα ένα βιβλίο (την Ηλιόπετρα) έπεσα πάνω σε ένα κείμενο που ήταν πάρα πολύ κοντά σε εκείνους τους στίχους (και μάλιστα πήγαινα Αμοργό) και μου έρχονται κάτι φλασιές και λέω τι ακριβώς έχει παιχτεί εδώ; Είναι ένα τραγούδι που ήθελα πάρα πολύ να το κυκλοφορήσω και να που ήρθε η στιγμή.

 

 

 

Είχες γράψει ένα τραγούδι για μια παράσταση το 2014 αν θυμάμαι καλά;

Ναι, το «Να μου γελάς». Είχαμε γράψει αυτό το τραγούδι με τον Αλέξανδρο Κούρο για μια παράσταση του Γιώργου Χατζηπαύλου για τη Unicef. Ήταν η εποχή που ξεκίνησαν οι άνθρωποι του stand-up-comedy να εκτοξεύονται, εκεί τους γνώρισα όλους. Ήταν ο Διονύσης Ατζαράκης, ο Λάμπρος Φισφής, η Κατερίνα Βρανά κ.α. Είχα γράψει λοιπόν το «Να μου γελάς» που επί της ουσίας ο μικρός εαυτός μιλούσε στο μεγάλο εαυτό.

 

Πέρα από τη μουσική έχεις άλλες «διεξόδους διαφυγής»; Τις ώρες που δεν ασχολείσαι με τη μουσική, τι κάνεις;

Κάνω πάρα πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μου είναι η αλήθεια τα οποία όλα τα αγαπώ και με κάνουν να περνάω καλά. Γενικά, ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Και παρακολουθώ και έπαιζα πιο παλιά Χαντμπολ (πολύ ξύλο!), έκανα στίβο χρόνια… μου αρέσει αυτό το κομμάτι. Έχω τελειώσει Μάρκετινγκ ασχολούμαι με αυτό επαγγελματικά.

 

Ένας μουσικός που δεν βιοπορίζεται μόνο από αυτό, πώς τα χωράει όλα μέσα στη μέρα του; Είσαι πρωινός τύπος;

Είμαι δεν κοιμάμαι πολύ γενικά. Κοιμάμαι αργά ξυπνάω νωρίς. Και είμαι όλη μέρα στους δρόμους. Οδηγώ πάρα πολύ. Γιατί πηγαινοέρχομαι συχνά Καπανδρίτι (πατρικό μου) -κέντρο (μένω τα τελευταία χρόνια). Το αυτοκίνητο μπορώ να πω είναι το δεύτερο σπίτι μου και είμαι καλά μ’ αυτό μ’ αρέσει! Τώρα πως τα χωράω όλα αυτά; Άμα θες τα χωράς και κάποια στιγμή πιστεύω θα κλατάρω. Άμα κάνω με το καλό οικογένεια πιστεύω να μαζευτώ λίγο.

 

Ίσως είναι αυτό που λέμε όσα πιο πολλά πράγματα κάνεις μέσα στη μέρα τόσο πιο γεμάτος νιώθεις και είσαι γεμάτος ενέργεια.

Ισχύει. Αρκεί να σου αρέσουν κιόλας. Εγώ είμαι της άποψης του κάνε πράγματα που να σου αρέσουν και να μην είναι βάρος. Το οποίο δεν είναι πάντα εύκολο ειδικά όταν μιλάμε για δουλειά. Αλλά αν μπορείς να κάνεις πράγματα που είσαι καλά με αυτά επάγγελμα και να βιοπορίζεσαι με αυτό είναι σπουδαίο. Γιατί επί της ουσίας το 1/3 της μέρας το περνάς στη δουλειά άρα πρέπει να περνάς όμορφα.

 

Και να πούμε ότι υπάρχουν πολλές δυσκολίες πίσω από όλο αυτό (το να είσαι μουσικός). Και δεν είναι πάντα η κορυφή του παγόβουνου που βλέπουμε.

Είναι πάρα πολλές οι δυσκολίες και είναι και πάρα πολλά τα έξοδα. Δηλαδή το να βγάλεις ένα τραγούδι του (και δεν μιλάω για την επικοινωνία του-να κάνεις ένα βιντεοκλίπ) δεν είναι εύκολο και είναι πολυέξοδο. Αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα ή κάποιες πηγές τέλος πάντων να μπορείς να το κάνεις αυτό με άνεση τότε πρέπει να δουλεύεις δεν γίνεται διαφορετικά. Και εμένα δεν με πειράζει καθόλου αυτό να σου είμαι ειλικρινής. Το ότι έχω μάθει και μ’ αρέσει να κάνω και άλλα πράγματα αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κάνω ένα βήμα πίσω και να βλέπω ίσως πιο αντικειμενικά το τι συμβαίνει και επίσης να είμαι πιο «αυστηρή», να μην χαρίζομαι και να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν στη μουσική. Γιατί όταν βιοπορίζεσαι μόνο από αυτό θα κάνεις κάποιες εκπτώσεις που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τις έκανες. Εγώ δεν τις κάνω. Προτιμώ να κάνω πέντε δουλειές και να κάνω στη μουσική αυτό που αγαπάω και με τον τρόπο που θέλω. Έτσι, δείχνω σεβασμό και στον εαυτό μου και στη μουσική.

 

Με τα ταξίδια τι σχέση έχεις; Μια λέξη θα σου πώ μόνο… «Κένυα»! Είδα κάποιες πολύ όμορφες εικόνες και θέλω να μου μιλήσεις για αυτό.

Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια και να μπορούσε να ήταν αυτό το επάγγελμά μου θα το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση. Βέβαια για να είμαστε αντικειμενικοί για εμένα τα ταξίδια είναι επένδυση. Πηγαίνω με ανθρώπους που αγαπάω και μπορώ να μοιραστώ εικόνες αλλά ταξιδεύω και μόνη χωρίς να έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Τα επόμενα ταξίδια που έχω βάλει στόχο θέλω να τα κάνω μόνη μου. Γνωρίζεις κόσμο και πολιτισμούς. Βλέπεις πως ζει κάποιος στην άλλη άκρη της γης. Βλέπεις ευκολίες… βλέπεις δυσκολίες. Και φυσικά αυτό σε γεμίζει εφόδια και μετά μπορείς να αξιοποιήσεις αυτά που έχεις εδώ. Δεν δουλεύει, δηλαδή, το μυαλό σου μόνο εκεί αλλά και όταν γυρίζεις.

 

Ένα ταξίδι που θα ήθελες πολύ να κάνεις;

Ένα αγαπημένο ταξίδι που  θα ήθελα πολύ να κάνω είναι να πάω στην Παταγονία και να περάσω στο Νότιο Πόλο και να δω τους πιγκουίνους. Είναι κάτι ακραίο και για πολλούς λόγους αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Πάντως εκεί δεν μπορείς να παίξεις μουσική! Είχε τύχει παλιά να πάω να παίξω μουσική στο κέντρο στο Μανχάταν μήνα Ιανουάριο είχε -12 βαθμούς. Και εκεί δεν πας στους πιγκουίνους, πας στον πολιτισμό… και δεν μπορούσα από το κρύο να κουνήσω τα δάκτυλά μου

 

Θέλω να μου πεις δυο λόγια για τους «Γείτονες»…

Είναι ένα πάρα πολύ εσωτερικό τραγούδι και επί της ουσίας η πρωταγωνίστρια ή ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού παρακολουθεί σε εισαγωγικά τους γείτονες οι οποίοι (λογικά είναι κάπου προς τις γιορτές) γιορτάζουν, περνούν ωραία, κλπ. Και παρομοιάζει τη δική του μοναξιά  και το δικό του εσωτερικό κόσμο με αυτά που βλέπει. Το αγαπάω πολύ και αυτό το τραγούδι όπως και όλα όσα έχω γράψει (και ας μην τα λέμε κάποια στα λάιβ). Όλα έχουν από πίσω κάποια ιστορία και δεν γράφτηκαν απλά για να γραφτούν… κάτι έχουν να πουν… κάτι πολύ πιο βαθύ απ’ ότι μπορεί να φαίνεται. Τουλάχιστον για εμένα! Πιστεύω όμως ότι μπορεί να αγγίξουν και κάποιους ανθρώπους και να πάρουν κάτι από αυτά. Οπότε και έναν να αγγίξει κάποιο τραγούδι για εμένα είναι σημαντικό.

 

Να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με εκείνο το τραγούδι που λέγαμε μόλις μπήκες στο στούντιο;

Αυτό το έπαιζα λίγο πριν έρθω που τσέκαρα την κιθάρα μου. Όπως έγραψες κι εσύ και είχα πει πιο παλιά δεν υπάρχουν ταμπέλες στη μουσική, δεν υπάρχουν ταμπέλες στο τι θέλει ο καθένας μας να κάνει με την προσωπική του ζωή, την καθημερινότητα του κτλ. Αυτό το τραγούδι μου αρέσει πάρα πολύ και θεωρώ ότι δίνει μια πολύ δυνατή εικόνα. Ταμπέλες λοιπόν θα πρέπει να έχουμε μόνο στους δρόμους για να βλέπουμε που πηγαίνουμε και να προσέχουμε…

 

Μάγδα σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για το χρόνο σου και την τιμή που μας έκανες να βρίσκεσαι σήμερα μαζί μας. Φύγαμε για ένα τραγούδι έκπληξη! (ακούς ΕΔΩ)