Sophie Lies στο S.i.X. dogs
Θυμάμαι ήταν μεσημέρι ανάμεσα στις δύο καραντίνες όταν το αυτί μου τυχαία έπεσε στο «Είμαστε μεγάλα παιδιά» της Sophie Lies. Σπάνια συμβαίνει να αγαπήσεις ένα καινούργιο καλλιτέχνη με τη πρώτη νότα και παρόλο που αρχικά θεώρησα το πρώτο τραγούδι ως ένα τυχαίο καλό τραγούδι το απόγευμα που άκουσα ολόκληρο το δίσκο διαπίστωσα πως δεν υπήρχε καμία τυχαία συνθήκη. Δεν επρόκειτο απλά για ένα καλό τραγούδι αλλά για έναν ολόκληρο δίσκο με τον οποίο μέχρι το βράδυ είχα κολλήσει στίχους από τα τραγούδια του.
Δεν είναι μόνο ο τρόπος που ερμηνεύει τα τραγούδια αυτό το κορίτσι αλλά το εξαιρετικό ταλέντο στο να τα δημιουργεί με στίχους και να τα ντύνει με μουσική. Ιδιαίτερα σε ένα κόσμο που έχουμε ξεχάσει πως είναι να κάνεις παράλληλα δύο διαφορετικά πράγματα και τελικά να καταφέρνεις και τα δύο εξίσου καλά.
Με αυτές τις σκέψεις και με την προσμονή του καινούργιο βρεθήκαμε την Πέμπτη 17 Μαρτίου στο κέντρο της Αθήνας, στο δεύτερο, για εμάς, ραντεβού με την Sophie Lies (είχε προηγηθεί ένα καλοκαιρινό live στο ΙΣΝ) για να δούμε πάλι από κοντά το «σπίτι σαν πέτρα» και όχι μόνο.
Φτάνοντας απέξω και παρά το κρύο εκείνης της βραδιάς, ο κόσμος ήταν αρκετός ώστε να γεμίσει το μαγαζί και αποτέλεσε την πρώτη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, η διαπίστωση ότι ο κόσμος ψάχνει και στηρίζει ανεξάρτητους καλούς νέους ήχους.
Η Soplie Lies με τους μουσικούς της Στέφανο Μουρούτσο, Ορέστη Πετράκη, Χάρη Παρασκευά και Αλέξανδρο Λαδιανό ανεβαίνοντας αθόρυβα στη σκηνή με την παιδικότητα του νέου μουσικού αλλά και την εμπειρία ανθρώπων που έχουν ασχοληθεί πραγματικά με τη μουσική και με ένα μουσικό δέσιμο χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να υπερισχύσει κάποιος μας έβαλαν με συναισθηματική γενναιοδωρία μέσα στο σπίτι από ακατέργαστη πέτρα και στις ιδιαίτερες μελωδίες.
Το γήινο, το συναισθηματικό, το συμπαντικό, η καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι δυσκολίες οι προβληματισμοί, το ανικανοποίητο συγκεντρώθηκαν απόλυτα στη φωνή της Sophie σαν να βρίσκεσαι σε ψυχοθεραπεία που στο τέλος θα σε βγάλει λυτρωμένο από τον προβληματισμό σου.
Μια ήρεμη ανάβαση μέσα στη νύχτα συντροφιά με το «Μπαλόνι κάτω από τη σκιά της» . Ένα σημείο εκκίνησης που θα μας οδηγήσει στον «αιθέρα, στον αέρα που ανασηκώνει φυλλαράκια από το χώμα» και τελικά θα μας χτυπήσει στο «ταβάνι», όταν συναντάμε κάπου εκεί πάνω τον εαυτό μας με τη διαπίστωση ότι «είμαστε μεγάλα παιδιά πια» ή μπορεί και όχι.
Η μουσικές της Sophie έχουν προσμονές, νοσταλγίες αφίξεις, ταξίδια και κυρίως εξερεύνηση στον ίδιο μας τον εαυτό που εκφράζονται σε ένα ήχο πολυσυλλεκτικό με λιτές και τρυφερές μελωδίες.
Τελικά δεν ήμουν η μόνη που είχα κολλήσει με όλους αυτούς τους στίχους. Υπήρχε στο Six Dogs ένα κοινό απόλυτα συγκεντρωμένο σε κάθε στίχο και αποτελούσε μια συνοδευτική χορωδία που τραγουδούσε αγκαλιασμένη.
Φύγαμε παίρνοντας μαζί μας σουβενίρ όπως γίνεται σε όλα τα ταξίδια την προσμονή για τα επόμενο live και το καινούργιο δίσκο που προετοιμάζεται.
